Zo rond de Kerst vorig jaar kwam de eerste speler al in de lucht: “kan ik me al inschrijven voor Oranda Sai Kou 2024?”. Wow, dat is nog bijna een jaar verder dacht ik, en antwoordde dat de inschrijving aan het eind van de zomer geopend zou worden. Flash forward naar maart, eerst nog even het Sakura Tai Kai toernooi doen. Dan, flip flip flip, juli: we openen de inschrijving en ik schrijf alle deelnemers van vorige toernooien aan met de uitnodiging mee te doen. De deelnemerslijst loopt vol over de nazomer en de herfst, we komen uit rond de 64 spelers. Lang leve de automatische verwerking van inschrijvingen, dat scheelt een hoop werk, maar de status betaling moet allemaal met de hand ingevoerd worden. In die periode blijkt ook dat er een WRC League toernooi in hetzelfde weekend valt, mailtje naar de organisatie van dat toernooi over hoe en waarom blijft helaas onbeantwoord. Hopelijk is dit een eenmalig conflict in de planning. Een maand voor de aanvang, trofeeen ontwerpen en bestellen, die worden keurig geleverd – ook weer gedaan. En dan is het twee weken voor aanvang, afmeldingen en aanmeldingen komen nu nog vrijwel dagelijks binnen, en de herinneringen om te betalen worden tot 3x toe verstuurd. Op de dag zelf hebben we 3 inval spelers, ondergetekende, Ivar en Pieter, terwijl het plan is om Ivar en Pieter ook scheidsrechter te laten zijn. Er is dus een scenario dat we twee spelende scheidsrechters zouden hebben, niet ideaal, maar het moet maar. De vrijdagavond voor het toernooi zetten we de tafels, stoelen, junkmats en spellen vast klaar, en komt er nog een afzegging binnen, dus de eerste inval speler (ik dus) speelt mee. Helaas wil de printer niet meer, de printkop is verstopt. Pieter gaat nog net voor sluitingstijd bij de Mediamarkt langs om nieuwe printkoppen te halen.
Op de dag zelf blijkt dat er een afmelding niet van de lijst is gehaald – stom, maar we hebben nog een invaller: Ivar. Nu maar hopen dat er niet nog iemand afhaakt, anders hebben we alleen nog maar spelende scheidsrechters, en op een tweedaags MERS 2+ toernooi is dat eigenlijk niet de bedoeling. Vanaf 9 uur druppelen de deelnemers binnen, maar om kwart voor tien ontbreken er nog drie, waarvan twee spelers uit het buitenland. Nagelbijtend wachten we de klok van 10 uur af, terwijl er al loopbriefjes voor een tafel minder worden geprint. Gelukkig komen de twee buitenlandse spelers om 9.50 binnen, en bellen we de laatste maar even om te vragen of het nog gaat lukken. Gelukkig komt diegene al telefonerend met de organisatie om 9.55 het wijkcentrum ingelopen, en kunnen we met 64 spelers van start.
Tja, en dan gaat het spel bij mij ineens verrassend goed, en sta ik na vijf rondes, een dag spelen, eerste met een voorsprong van meer dan 40.000 punten op de nummer twee. Op de tweede dag in de achtste ronde maakt Sebastian Levallee met een luid “TSUMO” de 13 wezen, en komt samen met nog een handvol kanshebbers dicht bij de top. Mijn spel gaat minder in rondes 6-8: met twee derde plaatsen en toch nog een dikke eerste plaats handhaaf ik wel de eerste plaats, maar de verschillen zijn klein wanneer we de laatste ronde ingaan. De laatste ronde maakt Sebastian nog een klapper, terwijl ik mezelf weer op de derde plaats speel. Hopelijk nog een podium plek?
Dan begint het opruimen alweer, iedere tafel die klaar is: stenen, tsumibo, windaanwijzer en dobbelstenen in de doos, mat oprollen en in de zak, tafel opklappen en klaarzetten om in de kelder terug te zetten. Nadat de laatste tafel klaar is, stoelen klaar zetten voor de prijsuitreiking, gelukkig helpen veel mensen mee en is het zo omgebouwd. Bij de prijsuitreiking, met een vrijkaartje voor het volgende toernooi voor de laatste plek van Heinz Ludwig, begint het aftellen vanaf plek 10, en mijn naam is nog niet genoemd als het podium bekend gemaakt wordt – wat zou het worden? Een mooie derde plaats, met Mateusz Wozniak op slechts 200 punten boven me, terwijl Sebastian Levallee met overmacht de eerste plaats pakt.
Opruimen afmaken, Ivar sprint de tafels de kelder in, terwijl spellen, matten, en andere benodigdheden opgeruimd en meegenomen worden, en de stoelen weggezet worden. Zo is om half zes de zaal weer netjes, en kijk ik terug op een zeer geslaagd toernooi, niet alleen vanwege de trofee die weer mee naar huis gaat, maar ook omdat we weer een mooi en goed bezocht toernooi hebben neergezet dat door spelers uit acht verschillende landen werd bezocht. Met dank aan de vrijwilligers van het Wijkcentrum Schadewijk die de catering perfect op orde hadden.

– Menno Deij – van Rijswijk